Noord-Holland

Nederland lijkt op dit moment vastgelopen. Achter bijna elk onderwerp kun je het woord crisis zetten. Kijk maar: wooncrisis, klimaatcrisis, coronacrisis, Afghanistancrisis, toeslagencrisis. Je zou verwachten dat er urgentie wordt gevoeld om die crises aan te pakken. Vooralsnog is daar weinig van te merken.

Ik heb de eer om aan te schuiven bij de fantastische fractie van SP Noord-Holland. Niet als gast of passant maar als duo-commissielid; een nieuwe uitdaging waar ik erg veel zin in heb!

In mijn bezigheden op de basisschool is het werken en spelen met spreekwoorden binnen het taalonderwijs één van mijn favorieten. Je merkt dat kinderen vanuit hun ‘thuis’ over het algemeen weinig spreekwoorden en uitdrukkingen meer kennen. Wat dat betreft is “de taal” zeker niet rijker geworden – de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat met de komst van de social media de taal op een andere manier wel kleuriger is geworden.

Johan Vollenbroek, van de milieuorganisatie MOB, meldde op zondag 11 april in het radioprogramma Pointer dat Nederland een stikstofinfarct tegemoet gaat.  Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit inderdaad het geval is. Sinds de dag dat PAS (Programma Aanpak Stikstof) door de Raad van State werd afgeschoten, zijn er wel heel veel aanbevelingen om het stikstofprobleem te lijf te gaan, maar wordt een echte oplossing steeds maar weer uitgesteld.

Als de SP ergens goed in is dan is dat campagnevoeren. Groepjes rode mieren slingeren zich door buurten en wijken om aan bewoners te laten zien dat we er zijn en dat we graag met ze in gesprek willen. Bij deze Tweede Kamerverkiezingen is alles anders, want elk direct contact is er eigenlijk één teveel. Daar hebben wij als straatpartij last van. Tóch waren we er weer, o.a. de twee afgelopen zaterdagen in Noord-Holland Noord. Met een uitgekiende ‘estafette’ trok de karavaan door de regio. Op vooraf aangegeven tijden kon men aan- of afhaken. Zo wisten we toch in plaatsen als Wieringerwerf, Anna Paulowna en Nieuwe Niedorp ons gezicht te laten zien en de mooie SP-krant te verspreiden.

Nog even een paar wandelschoenen mee, en dan op pad! Heerlijk, een midweek Texel!

Toen ik een jaar of zestien, zeventien was, ontwikkelde ik mijn belangstelling voor politiek. De ervaringen uit mijn jeugd in mijn buurt, op school en aansluitende opleiding, in vakantie- en bijbaantjes enzovoorts maakten dat ik toen al tot de conclusie kwam dat de wereld niet eerlijk in elkaar steekt. Er moest zoveel veranderen, vond ik, ik had alleen geen idee wat de beste manier zou zijn om dat voor elkaar te krijgen.

Een handje helpen? Verantwoordelijkheid nemen? Nóg meer stukken lezen en nóg meer in mijn eentje de wereld overdenken?  Nóg een avondje extra achter mijn beeldscherm in een stille kamer met alleen twee katers als gezelschap? Geen probleem .......... ik ben erbij.

We kunnen rustig stellen dat de komst van Henk Bleker als staatssecretaris voor Economische Zaken, Landbouw en Innovatie in het kabinet Rutte I niet goed is geweest voor de natuur. Natuurlijk, we kunnen het hele kabinet verantwoordelijk stellen voor de verandering in beleid, maar zijn naam is onlosmakelijk verbonden aan de introductie van het ‘eigen broek ophouden’-principe. Voortaan was het not done dat de natuur alleen maar geld zou kosten: natuur moest ook geld opbrengen.

Daar ga ik dan. Veel eerder dan ik verwachtte toen ik in het voorjaar van 2019 mijn belofte als duo-commissielid aflegde. Maar het (rode) bloed kruipt waar het niet gaan kan. Daarom ga ik deze provincie, met haar Stelling van Amsterdam en Nieuwe Hollandse Waterlinie, met de Jurk van Texel en het Huis van Hilde en met beschermde dijken en unieke stolpboerderijen, verlaten. En daarmee ook de Staten…