Noord-Holland

Bij zo’n beetje alles wat er gebeurt of gedaan gaat worden stel ik mijzelf de vraag in wiens belang het dan is. Vandaag sta ik stil bij datacenters. In datacenters wordt heel veel informatie opgeslagen. Je zou ze de bibliotheken van de moderne tijd kunnen noemen. Ook leggen datacenters contacten tussen mensen. Men spreekt dan van connectiviteit. Het internet is niet meer weg te denken en de nieuwsberichten over nieuwe technologieën lossen elkaar af. Data zijn er voor altijd. Opschonen doet men niet aan, dus is er steeds meer behoefte aan ruimte om data in op te slaan.
Natuurlijk, we doen er allemaal aan mee. Vaak is er geen andere mogelijkheid. Je loon ontvangen of de huur betalen gaat nu via het net. Televisie kijken ook. Net als Facebook of Netflix. En er komt steeds meer bij. Schiphol doet aan gezichtsherkenning. De dokter moet in het patiëntendossier bijhouden welke handelingen hij heeft verricht om het via de verzekeraar vergoed te krijgen. Via de TomTom kunnen we niet alleen onze weg vinden, maar kan ook bijgehouden worden hoe mensen reizen en wanneer het druk is op de weg. De OV-chipkaart houdt bij op welke lijnen het meest verdiend wordt, wat weer handig is bij aanbestedingen. U weet zelf ongetwijfeld nog veel meer op te sommen. 

Op vrijdag 13 september presenteerde premier Schoof de plannen van het kabinet wat zijn naam draagt. Het belooft heel weinig goeds. Een bloemlezing:
Ondanks alle rapporten over schade voor de volksgezondheid gaat bekeken worden of Lelystad toch open kan en Schiphol niet hoeft te krimpen.
Ondanks alle rapporten over problemen met het afval, de veiligheid en het feit dat het bijna onbetaalbaar is, plus dat het heel veel jaren gaat duren voor het zover is, wil dit kabinet kernenergie invoeren.
Ondanks dat het overduidelijk is dat de natuur te lijden heeft van industrie (ook de agro-industrie) wordt er niet doorgepakt om maatregelen die de natuur en de volksgezondheid beschermen en verbeteren eindelijk te nemen.
Ondanks dat de laaggeletterdheid verontrustend groot is en Nederland nog steeds zakt op de lijst over onderwijskwaliteit wil het kabinet bezuinigen op onderwijs.
Ondanks dat private equity (dat zijn investeerders die niets anders willen dan winst maken, zonder dat het “product” geleverd wordt) de dienst uitmaakt in de zorg, de kinderopvang, de jeugdzorg, waardoor de boel volledig in het honderd loopt, wil het kabinet daar niets aan doen.
Ondanks dat de inkomens- en vermogensverschillen nog nooit zo groot waren, wil het kabinet niets doen aan nivellering. Sterker nog: de overdrachtsbelasting wordt verlaagd, de belastingvrijstelling voor expats blijft bestaan, de erfbelasting wordt niet verhoogd, een miljonairsbelasting wordt niet ingevoerd. De BTW op sport, theater en boeken gaat daarentegen wel omhoog.
Ondanks dat - met name Omtzigt van NSC - de rechtstatelijkheid als speerpunt wordt gezien, wordt nu geopperd om een asielcrisis uit te roepen, waardoor de net gekozen Tweede Kamer buiten spel gezet zal worden.
Ondanks dat migratie een heel breed begrip is wordt het door dit kabinet vernauwd tot asielmigratie en wordt de mensonterende, uitbuitende arbeidsmigratie min of meer buiten schot gelaten.
Je moet je altijd afvragen in wiens belang bepaalde maatregelen worden voorgesteld. Welke lobbyisten hebben hun zin gekregen bij dit kabinet? De voorvrouw van het bedrijfsleven (VNO-NCW) was vol lof. Premier Schoof zegt herhaaldelijk dat hij er is voor alle mensen. Maar als je de kabinetsplannen ziet kun je daar terecht heel hard aan twijfelen.
Mijn conclusie: de bezittende klasse kan tevreden zijn, de werkende klasse absoluut niet.

Hoewel de meesten van ons verwachtten dat nu eindelijk bestaanszekerheid de inzet van de landelijke verkiezingen zou worden, bleek de opvang van asielzoekers uiteindelijk de hele campagne te overschaduwen. De lelijkste argumenten vlogen over tafel. Asielzoekers werden in de loop van de tijd ontmenselijkt. Dat maakte het voor een fiks aantal mensen eenvoudiger om die lelijke dingen te zeggen of te schrijven. Vervolgens werd een valse tegenstelling gecreëerd. Het waren namelijk de asielzoekers die ervoor gezorgd hebben dat er in Nederland woningnood heerst. Vond men. Of de feiten nu anders aantoonden maakte niets meer uit.
Dat die woningnood jaren geleden “op de rails is gezet”, namelijk door van huisvesting een verdienmodel te maken, werd natuurlijk niet verteld, want dan zouden mensen niet meer op de veroorzakende politieke partijen stemmen. Het was de VVD, gesteund door CDA en andere die destijds bedacht had dat het een goed idee was woningcorporaties subsidies om te kunnen bouwen af te nemen, om woningcorporaties de zogeheten verhuurdersheffing (omdat er al jarenlang subsidie was verstrekt en ze nu maar eens moesten terugbetalen) op te leggen, om woningcorporaties te verplichten om hun sociale huurwoningen te verkopen, om in Brussel te pleiten het inkomen voor een sociale huurwoning op 36.000 euro per jaar vast te stellen, kortom om de volkshuisvesting om te vormen tot woningmarkt. Huizen waren er voortaan om vermogen mee op te bouwen. En ja, degenen die dat niet konden, nou ja, dat was dan maar zo. Mensen die aangewezen zijn op een sociale huurwoning werden nog net niet voor loser uitgemaakt, maar als het niet lukte om mee te doen werd dat wel “een keuze” genoemd.
Natuurlijk had de VVD aangevoeld dat het inmiddels voor steeds meer mensen duidelijk was geworden dat het hun liberale beleid was geweest wat de woningnood had veroorzaakt. Het kwam dus best wel goed uit dat asielzoekers en statushouders de interessante zondebok werden.
De vraag is dan of dit verstandig is geweest, want vreemdelinghatende partijen (u kent ze wel) doken hier onmiddellijk op en harkten de verkiezingswinst binnen. De opvang van asielzoekers werd hoog op de agenda gezet. Demissionair staatssecretaris had er een hele klus aan.
Het was de vorige Tweede Kamer die de Spreidingswet had aangenomen, de nieuwverkozen Tweede Kamer zou dat nooit hebben gedaan. De pogingen om de Eerste Kamer te laten stemmen zoals de nieuwe Tweede Kamer wenste maakten het nog spannend, maar de Eerste Kamer was op 23 januari jl. zo verstandig om deze wet aan te nemen. Dat slechts een deel van de gemeenten inzag dat de opvang van asielzoekers een opdracht is voor heel Nederland, maakte deze wet noodzakelijk. Die (vaak rijkere) gemeenten waren creatiever in het verzinnen van argumenten om niet op te vangen dan om dat wel te doen.
Nu de wet is aangenomen komt het op de uitvoering aan. En dat zal ook weer de nodige problemen geven. De weigergemeenten zullen nog steeds vinden dat ze niet hoeven mee te werken. Daarom heeft Commissaris van de Koning Arthur van Dijk vanaf nu de schone taak om er in de provincie Noord-Holland voor te zorgen dat de benodigde 16.000 opvangplekken ook daadwerkelijk dit jaar gevonden worden. Het is dan wel afwachten of hij de steun krijgt van zijn eigen VVD in Provinciale Staten en in de gemeenten. Er zullen heel wat hielen uit het zand gehaald moeten worden.