Noord-Holland

In een tijd waarin we steeds meer weten over de wereld om ons heen, is het vreemd dat er nog steeds mensen zijn die niet in klimaatverandering geloven. Wie zijn deze klimaatontkenners, en waarom houden ze vast aan hun overtuigingen, ondanks dat het bewijs duidelijk is? 

In een wereld waar de bescherming van natuur en gezondheid steeds belangrijker zijn, lijkt het ironisch dat belastinggeld wordt gebruikt om landbouwsubsidies te financieren die vaak meer schade dan goed doen. Neem bijvoorbeeld de subsidies die boeren ontvangen voor het creëren van "natuur" op hun bedrijven. Het klinkt misschien als een stap de goede richting op, maar in werkelijkheid resulteert dit vaak in wat ik graag 'nepnatuur' noem. Deze zogenaamde natuur op boerderijen heeft vaak weinig echte natuurwaarde, maar wordt eerder gemaakt om aan de subsidieregels te voldoen. En laten we ons afvragen: hoeveel natuurwaarde heeft een bloemenstrookje naast een gifveld? Het is een droevige dans tussen de boeren en de overheid, waarbij belastinggeld wordt gebruikt om een schijn van milieubewustzijn te creëren, zonder werkelijke ecologische voordelen.

In de provincie heeft het bestuur aangeven dat voor alle initiatieven of wensen die er zijn er ruimte tekort is voor dit alles. Ze komen met het getal dat we 27 procent ruimte tekort hebben. Dat klinkt als veel en is ook veel. Dus het is aan de politiek hoe we dit gaan oplossen. Gaan we door met datacenters waar niemand in Noord-Holland van profiteert of gaan we investeren in natuur en woningen? Dat laatste wil de SP. Want een datacenter vraagt enorm veel drinkwater waar een tekort aan is. Het vraagt ook veel energie waar het stroomnet (congestie) slecht in kan voorzien. En er staan inmiddels voldoende datacenters om te voorzien in het datagebruik van Nederland en ver daar buiten. Maak ook de weilanden weer meer natuur. Sta niet langer toe dat er gif wordt gespoten zoals glyfosaat. Geen Engels raaigras op de weilanden waar geen enkel ander bloempje kan bloeien. Het is ook beter voor de dieren als ze sommigen plantjes eten naast het gras. De bloemetjes zijn weer goed voor de bijtjes en zo werk je niet per se aan een natuurgebied maar is het wel goed voor de bredere ecologie. Minder schaalvergroting en meer aandacht voor dier en milieu. En als dit leidt tot een vermindering aan productie van vlees of melk moet de boer een betere prijs krijgen voor zijn product. Er is ook geen groter verschil denkbaar dan de prijs die een boer krijgt voor een liter melk dan de prijs die de supermarkt er voor vraagt. Daar ligt het echt gevaar niet bij de boeren die hun best willen doen om hun werk goed te doen. We willen wel ruimte maken voor woningen. Niet dat elke gemeente elke weiland lekker vol mag bouwen maar er is sturing nodig vanuit de provincie. En als SP willen we natuurlijk rekening houden voor wie we willen bouwen. Want voor de rijken bestaat geen woningcrisis. Die kunnen overal kopen. De partijen met geld, dus niet de kleine goed bedoelende boeren, bepalen het beleid. Wanneer de politiek niet daadkrachtig is werken de ellebogen van de beter gefortuneerden in dit land. Dus zoek de ruimte waar de ruimte ons schaadt en laat niet de woningzoekenden in de kou staan. Maar nog erger. Het milieu kan niet praten. Laat die niet de dupe worden van de grote monden van diegenen die hun schaapjes al op het droge hebben.

Wanneer je op dit moment de krant openslaat of de radio of tv aan zet, word je overspoeld door berichten over de ernstige ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Werkelijk alles wat je ooit op school leerde over oorlog komt voorbij: doden en gewonden, uit elkaar gescheurde gezinnen en families, ontberingen, voedseltekorten, ziekenhuizen die nog nauwelijks kunnen functioneren, schuilkelders, de beelden schokken altijd weer. Het went nooit. En als altijd zijn het de gewone mensen van vlees en bloed die het aan den lijve moeten ondervinden.
Je vraagt je dan af, in ieder geval vraag ik me dat dan af, waarom, waarom, waarom? Wat is het nut dat mensen dit elkaar aandoen? Op dat moment moet er - zoals dat officieel heet - duiding komen. Tijdens de geschiedenislessen lukt dat heel goed, maar dat is achteraf, dan is alles al gebeurd en kijk je terug. Op het moment dat je er middenin zit, is het niet eenvoudig om de juiste duiding te vinden. Wat zien we op de beelden? Wie is de agressor (oftewel: wie begon)? Hoe kan een conflict zo klein mogelijk worden gehouden en wat zorgt ervoor dat het juist uit de hand zal lopen? Hoe worden handelingen van de “andere kant” uitgelegd? Is er voldoende inschatting wat effecten van het eigen handelen kunnen zijn? Stuk voor stuk allemaal vragen die een uitgebalanceerd antwoord nodig hebben.
En daar ligt mijn probleem: het valt mij op dat uitgebalanceerde antwoorden vaak niet worden geaccepteerd. Wanneer iemand op zo’n uitgebalanceerde manier een toelichting geeft, wordt die persoon al snel heel gemakkelijk weggezet met de opmerking: “O, maar dan ben jij dus voor een van de twee partijen” of woorden van die strekking. Uit die woorden blijkt dat er dus een kant gekozen moet worden. Maar dat is natuurlijk onmogelijk als niet alle informatie beschikbaar is.
Bekend is de uitdrukking dat het eerste wat in een oorlog sneuvelt de waarheid is. Berichtgeving over een oorlog of een conflict is namelijk ook een wapen in de strijd. Er is propaganda en anti-propaganda. Een wapen wat vaak meer kapot maakt dan alle bommen bij elkaar.
Ikzelf houd me dan maar vast aan een paar toetsstenen. Wordt een conflict van beide kanten belicht? Worden deskundigen aan het woord gelaten waarvan je zeker weet dat die geen belangen hebben in het conflict? Merk je dat er stappen gezet worden die de-escalatie kunnen bewerkstelligen? Niet eenvoudig, maar het moet. Anders word je speelbal van de propaganda.
Liever had ik een ander verhaal geschreven. Helaas is dat nu niet mogelijk. Ik hoor oorlogstaal, mensen die op tv of elders verkondigen dat we meer geld aan bewapening moeten besteden, mensen die volstrekt zeker weten welke van de partijen in het conflict goed dan wel fout is, mensen die vinden dat er gewonnen moet worden. Maar ja, wat is waar?

In een tijd waarin onze planeet kreunt onder de last van klimaatveranderingen en ecologische uitdagingen staat de SP als een lichtbaken voor een duurzame toekomst. Waarom? Omdat de SP niet alleen strijdt voor een sociale rechtvaardigheid, maar ook voor de bescherming van onze kostbare natuurlijke omgeving. 

Hoewel de meesten van ons verwachtten dat nu eindelijk bestaanszekerheid de inzet van de landelijke verkiezingen zou worden, bleek de opvang van asielzoekers uiteindelijk de hele campagne te overschaduwen. De lelijkste argumenten vlogen over tafel. Asielzoekers werden in de loop van de tijd ontmenselijkt. Dat maakte het voor een fiks aantal mensen eenvoudiger om die lelijke dingen te zeggen of te schrijven. Vervolgens werd een valse tegenstelling gecreëerd. Het waren namelijk de asielzoekers die ervoor gezorgd hebben dat er in Nederland woningnood heerst. Vond men. Of de feiten nu anders aantoonden maakte niets meer uit.
Dat die woningnood jaren geleden “op de rails is gezet”, namelijk door van huisvesting een verdienmodel te maken, werd natuurlijk niet verteld, want dan zouden mensen niet meer op de veroorzakende politieke partijen stemmen. Het was de VVD, gesteund door CDA en andere die destijds bedacht had dat het een goed idee was woningcorporaties subsidies om te kunnen bouwen af te nemen, om woningcorporaties de zogeheten verhuurdersheffing (omdat er al jarenlang subsidie was verstrekt en ze nu maar eens moesten terugbetalen) op te leggen, om woningcorporaties te verplichten om hun sociale huurwoningen te verkopen, om in Brussel te pleiten het inkomen voor een sociale huurwoning op 36.000 euro per jaar vast te stellen, kortom om de volkshuisvesting om te vormen tot woningmarkt. Huizen waren er voortaan om vermogen mee op te bouwen. En ja, degenen die dat niet konden, nou ja, dat was dan maar zo. Mensen die aangewezen zijn op een sociale huurwoning werden nog net niet voor loser uitgemaakt, maar als het niet lukte om mee te doen werd dat wel “een keuze” genoemd.
Natuurlijk had de VVD aangevoeld dat het inmiddels voor steeds meer mensen duidelijk was geworden dat het hun liberale beleid was geweest wat de woningnood had veroorzaakt. Het kwam dus best wel goed uit dat asielzoekers en statushouders de interessante zondebok werden.
De vraag is dan of dit verstandig is geweest, want vreemdelinghatende partijen (u kent ze wel) doken hier onmiddellijk op en harkten de verkiezingswinst binnen. De opvang van asielzoekers werd hoog op de agenda gezet. Demissionair staatssecretaris had er een hele klus aan.
Het was de vorige Tweede Kamer die de Spreidingswet had aangenomen, de nieuwverkozen Tweede Kamer zou dat nooit hebben gedaan. De pogingen om de Eerste Kamer te laten stemmen zoals de nieuwe Tweede Kamer wenste maakten het nog spannend, maar de Eerste Kamer was op 23 januari jl. zo verstandig om deze wet aan te nemen. Dat slechts een deel van de gemeenten inzag dat de opvang van asielzoekers een opdracht is voor heel Nederland, maakte deze wet noodzakelijk. Die (vaak rijkere) gemeenten waren creatiever in het verzinnen van argumenten om niet op te vangen dan om dat wel te doen.
Nu de wet is aangenomen komt het op de uitvoering aan. En dat zal ook weer de nodige problemen geven. De weigergemeenten zullen nog steeds vinden dat ze niet hoeven mee te werken. Daarom heeft Commissaris van de Koning Arthur van Dijk vanaf nu de schone taak om er in de provincie Noord-Holland voor te zorgen dat de benodigde 16.000 opvangplekken ook daadwerkelijk dit jaar gevonden worden. Het is dan wel afwachten of hij de steun krijgt van zijn eigen VVD in Provinciale Staten en in de gemeenten. Er zullen heel wat hielen uit het zand gehaald moeten worden.

U kent het wel, die lang durende vergaderingen in uw gemeenteraad, de Tweede Kamer of hier bij ons in de Provinciale Staten van Noord-Holland. Niet alleen over de reguliere onderwerpen maar elke partij heeft ook het recht om een motie in te dienen. Soms zult u zich afvragen waar gaat het over.
Maar ik kan u verzekeren dat het vaak om een oprechte oproep gaat over wat die partij en haar achterban belangrijk vind. Het kan echter ook soms gaan over een onderwerp om tweespalt te zaaien onder de coalitie partijen. Iets menselijks is ons in de (lokale) politiek ook niet vreemd.
Maar hoe dan ook, er is moeite gestoken in het opstellen en formuleren van de moties. En er wordt doorgaans serieus over gesproken in de politieke arena. Als het dan ook aangenomen wordt is het een gewichtig document geworden. Daar moet in ons geval in de provincie de gedeputeerde dan ook echt wat mee. Zou je zeggen……..
Maar vaak zien we in de afdoening van de moties beantwoordingen terug komen die niet recht doen aan de oproep van de motie. En als die al voldoet aan de formele oproep (dictum) dan wordt verder niet naar de geest gekeken van de motie.
Oftewel de bestuurder maakt zich er met de minst mogelijke moeite vanaf. Want het is niet zijn/haar idee geweest dus waarom zou er serieus mee omgegaan worden.
Dit is in ieder geval de ervaring die ik nu mee maak in de Provinciale Staten. In de afdoening van de moties staat dan ook werkelijk het minimale om zich er zo snel mogelijk van af te maken. Dit vind ik niet alleen een schandalige houding maar ook een zorgelijke. De gekozen volksvertegenwoordigers
hebben zich in meerderheid uitgesproken dat ze dit een belangrijk onderwerp vinden. En dan heeft de gedeputeerde zich daar aan te houden en zijn/haar best te doen om hier uitvoering aan te geven.
Ik blijf samen met mijn partijgenoten in de Provinciale Staten alert op deze werkwijze. En de gedeputeerde niet er mee weg te laten komen om dit niet serieus te nemen.
En anders moeten we het maar eens gaan proberen om met een andere gedeputeerde verder te gaan. Maar dan komen andere moties aan de orde.

In de wereld van vandaag, waar industriële landbouw en gigantische boerderijen de norm zijn geworden, lijkt het idee van biologisch voedsel als alledaagse kost soms ver weg. Maar laten we eens teruggaan naar een tijd waarin het gras groen was, de lucht schoon en het voedsel puur. Dat was het tijdperk van mijn opa, een boer met slechts 2 tot 3 hectare grond. Hij had zijn eigen moestuin, fruitboomgaard, bijen, één koe, 100 kippen voor eieren en 2 hectare bollen. Alles gebeurde met de hand, en toch slaagde hij erin om een groot gezin te voeden. Dit beeld van een boer uit het verleden is misschien wel de boer van de toekomst.

In een tijd waarin marktwerking steeds meer terrein wint en de privatisering van publieke voorzieningen normaal lijkt te zijn, rijst de vraag: waarom zouden we onze publieke voorzieningen in publieke handen moeten houden? Het antwoord op deze brandende vraag raakt de kern van onze samenleving en de waarden die we koesteren.