Noord-Holland

U heeft deze leus vast de afgelopen week wel ergens opgepikt. In de krant, op de radio, op het televisienieuws. Het is één van de verkiezingsstunten – of moet ik zeggen: campagnestunten – van de vrolijke combinatie PvdA/GL. Gratis openbaar vervoer voor mensen met een kleine portemonnee. Om hen in staat te stellen zich te verplaatsen, maar ook om meer mensen in bus, tram en trein te krijgen.

Dat is de titel van het verkiezingsprogramma waarmee de SP de komende verkiezingen in gaat. En daar hebben we niet voor niets voor gekozen. Tientallen jaren werd in onze provincie gekozen voor rendement, voor veel geld verdienen. Dat leek allemaal heel mooi, want het zorgde voor werkgelegenheid en welvaart. De markt zou alles oplossen. Tenminste, zo werd het “verkocht”.

Hoewel ik me goed besef dat de toekomst voor ons ligt, kan het soms helemaal geen kwaad om even terug te blikken. Van het verleden kun je leren. Niet voor niets kom je binnen de SP tal van – zeg maar: spreuken – tegen, die naar dit verschijnsel verwijzen. Het verleden, hoe dichtbij ook, geeft je inzicht. En zonder inzicht heb je geen of minder inzicht. En welke periode in het jaar is de meest logische periode om even achterom te kijken: juist, de laatste week van december.

Waar je ook komt, laat het woord wooncrisis vallen en je bent verzekerd van een urenlang gesprek. En laat ik er duidelijk over zijn: het is crisis en niet zo’n beetje ook. Koopwoningen zijn welhaast onbetaalbaar geworden, huurhuizen kennen wachttijden die door het dak zijn geschoten. Denk even aan Landsmeer, waar de wachttijd voor een sociale huurwoning 22 (tweeëntwintig!) jaar is. Je zal maar het huis uit willen. Met dit soort wachttijden ben je welhaast al grootouder voordat je op jezelf kunt gaan wonen.

We - een paar statenleden, een paar ambtenaren en een gedeputeerde - zitten in de bus, op de weg terug van een werkbezoek. We hebben het over eten. Niet zo maar eten, maar 100% vegan eten. Er worden ideeën uitgewisseld over verschillende soorten nepmelk. En het gaat over het voedsel dat de provincie Noord-Holland aan ambtenaren en statenleden aanbiedt. Waarbij er natuurlijk tenminste één dag in de week geen sprake mag zijn van een menu met zuivel of vlees.

Wij leven allemaal ons eigen leven. Dat moet ook vooral zo blijven. Wat is er fijner dan zelf te kunnen bepalen wat je in je vrije tijd doet, wat je vanavond gaat eten, welk televisieprogramma je kijkt en met welke mensen je wilt omgaan.

Een camping of festival in het Twiske: het mag gewoonweg niet als je de richtlijnen van Natura 2000 volgt. In de Europese ‘Natura 2000’-wetgeving staat expliciet vermeld dat ‘podia en overnachtingen in N2000-gebieden niet zijn toegestaan’. Alleen al door dit zinnetje kunnen er geen vergunningen afgegeven worden. Het provinciebestuur en de gemeente Oostzaan hebben blijkbaar lak aan deze wetgeving en stellen daarmee geld boven dier en natuur.

Sla de kranten open of zet de tv aan en je weet het: Nederland zit in crisis. Noem een onderwerp en je hoort ellende en problemen. We hebben huizencrisis, stikstofcrisis, energiecrisis, arbeidsmarktcrisis (d.w.z. een gierende behoefte aan werknemers), asielcrisis, maar de ergste van alle crises is de armoede. Het NIBUD rekende uit dat nu al 1,3 miljoen inwoners in armoede leven en als het niet allemaal als de sodemieterij wordt aangepakt dat aantal zal verdubbelen.

De SP zet zich in voor de mensenrechten. Ook in Noord-Holland, dus. In december 2020 vroeg de SP dringend aan de provincie om de zusterrelatie met de Chinese provincie Shandong te beëindigen. Want China schendt de mensenrechten in Xinjiang, Tibet en Honkong. Daar wil je toch als provincie niet mee geassocieerd worden? De meerderheid van de leden van Provinciale Staten dacht er destijds anders over. Onze motie werd verworpen. Dus de zusterrelatie met Shandong werd niet beëindigd, maar bleef gewoon in stand.

Op 31 mei jl. ben ik geïnstalleerd als wethouder in de gemeente Enkhuizen. In de finale van de formatie voor een nieuwe coalitie werd ik door de fractie in de ‘haringstad’ en het bestuur van de afdeling West-Friesland benaderd met het verzoek om wethouder te worden. Hoewel ik nog lang niet ‘klaar’ was met het lidmaatschap van Provinciale Staten besloot ik plaats te nemen in het nieuwe college van B&W in Enkhuizen.