Noord-Holland

Nederland lijkt op dit moment vastgelopen. Achter bijna elk onderwerp kun je het woord crisis zetten. Kijk maar: wooncrisis, klimaatcrisis, coronacrisis, Afghanistancrisis, toeslagencrisis. Je zou verwachten dat er urgentie wordt gevoeld om die crises aan te pakken. Vooralsnog is daar weinig van te merken.

In mijn bezigheden op de basisschool is het werken en spelen met spreekwoorden binnen het taalonderwijs één van mijn favorieten. Je merkt dat kinderen vanuit hun ‘thuis’ over het algemeen weinig spreekwoorden en uitdrukkingen meer kennen. Wat dat betreft is “de taal” zeker niet rijker geworden – de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat met de komst van de social media de taal op een andere manier wel kleuriger is geworden.

Als de SP ergens goed in is dan is dat campagnevoeren. Groepjes rode mieren slingeren zich door buurten en wijken om aan bewoners te laten zien dat we er zijn en dat we graag met ze in gesprek willen. Bij deze Tweede Kamerverkiezingen is alles anders, want elk direct contact is er eigenlijk één teveel. Daar hebben wij als straatpartij last van. Tóch waren we er weer, o.a. de twee afgelopen zaterdagen in Noord-Holland Noord. Met een uitgekiende ‘estafette’ trok de karavaan door de regio. Op vooraf aangegeven tijden kon men aan- of afhaken. Zo wisten we toch in plaatsen als Wieringerwerf, Anna Paulowna en Nieuwe Niedorp ons gezicht te laten zien en de mooie SP-krant te verspreiden.

Toen ik een jaar of zestien, zeventien was, ontwikkelde ik mijn belangstelling voor politiek. De ervaringen uit mijn jeugd in mijn buurt, op school en aansluitende opleiding, in vakantie- en bijbaantjes enzovoorts maakten dat ik toen al tot de conclusie kwam dat de wereld niet eerlijk in elkaar steekt. Er moest zoveel veranderen, vond ik, ik had alleen geen idee wat de beste manier zou zijn om dat voor elkaar te krijgen.