Noord-Holland

De wereld is in de ban geraakt van het virus. Het corona-virus, wel te verstaan. Begonnen in China, verspreid via Iran en Italië, heeft het virus inmiddels ook delen van ons land bereikt. Het is boeiend om te zien hoe de corona langzaam maar zeker ons in haar greep krijgt. Hoe is het ontstaan, hoe wordt het verspreid, wie lopen er gevaar?

Op mijn mobiele telefoon komt de ene na de andere melding binnen van nieuwe ‘gevallen’ van besmetting, van nieuwe ‘slachtoffers’ en ook vooral over hóe de overheid om gaat met deze dreigende situatie.

En hoewel de algehele teneur toch is die van “blijf rustig, maak je niet teveel zorgen” volgt het ene advies op het andere. Om je heen merk je toch de nodige onrust. Mag ik je nu wel of geen hand geven, moet ik niezen in mijn elleboog en hoe zit het met de deurkruk van het toilet of de drukknop van het toilet?

Natuurlijk moet je als overheid het zekere voor het onzekere nemen. Maar wat is in dit geval ‘zeker’? Essentieel in de berichtgeving en in het nemen van passende maatregelen is hier het RIVM. Deze instantie houdt de vinger aan de pols als het gaat om aantal besmettingen en het verloop daarvan. Inmiddels weten we ook dat bepaalde maatschappelijke groepen, zelfs politieke partijen, hun twijfels hebben over het werk van het RIVM, maar laten we er in dit geval maar even vanuit gaan dat zij haar werk goed doet.

Gelukkig heeft ook het kabinet vertrouwen in het RIVM en reageert telkens weer op de berichtgeving van het instituut. Minister Bruins is in deze kwestie ‘leading’ en dropt het ene advies na het andere plan op tafel. Zo houdt hij het voor mogelijk dat, mochten er veel mensen ziek worden, zij zullen worden opgevangen in verpleeghuizen. Ook meldt hij dat we snel op zoek gaan naar extra zorgpersoneel. Wat mij betreft blijkt hier dat deze minister al enige tijd onder een steen heeft geleefd. Plaatsen in verpleeghuizen zijn we namelijk al enkele jaren aan het wegbezuinigen en dit en het vorige kabinet (VVD-PvdA) hebben goed, hardwerkend zorgpersoneel stelselmatig de sector uitgejaagd.

En daarmee wordt maar weer de aandacht gevestigd op een enorm probleem: gebrek aan visie, en vooral aan ‘lange-termijn-visie’. Doet zich een onverwacht probleem voor – een opdoemend gezondheidsrisico – dan weet men niet eens hoe de zaken er in de gezondheidszorg voorstaan. Er is, ook zonder coronapatiënten, al een maandenlange wachttijd voor een plek in een verpleeghuis en het chronisch ontkennen van deze situatie maakt dat dit kabinet inmiddels zelf een chronisch virus is geworden. En zo maakt de wijze waarop ons kabinet omgaat met het ene “c-woord” weer pijnlijk duidelijk hoe chronisch-losgekoppeld zij is van onze samenleving. En dat is ook een c-woord.