Noord-Holland

Stel: je woont in een mooi huis in een dorp vlakbij het prachtige IJsselmeer. Op de fiets is het maar een paar minuten naar een eenvoudig, maar compleet, winkelcentrum. Je dagelijkse boodschappen kun je vlak in de buurt halen. Aan de overkant van de straat, iets om de hoek, is een bushalte. Daar vertrekt elk uur een bus naar de wat grotere stad tien kilometer verderop. Je kinderen kunnen op loopafstand naar school, naast de school is een klein gezondheidscentrum waar de huisarts spreekuur houdt. De voetbalvereniging heeft een leuke kantine, die ook dienst doet als buurtcentrum. Honderd meter achter de sloot in je achtertuin loopt een provinciale weg. Niet heel druk, je hoort de auto’s wel, maar je stoort je er inmiddels niet meer aan.

Op een dag lees je in het wijkblad dat de huisarts binnenkort met pensioen gaat. Tja, dat zat er natuurlijk aan te komen; de vrouw is bijna zeventig en wil ook een rustiger leven gaan leiden. Er is alleen nog geen opvolger gevonden. In hetzelfde bericht staat te lezen dat de kleine apotheek in het gezondheidscentrum wordt opgeheven – voortaan moet je voor je hartpillen naar het dorp verderop. Op zich geen probleem, maar drie maanden geleden is de bushalte opgeheven en is de lijnbus uit het dorp helemaal verdwenen. Nu rijdt er een snelbus over de provinciale weg, maar omdat deze bus ‘snel’ moet kunnen rijden is er geen halte ter hoogte van de invalsweg naar het dorp gekomen.

In de nieuwsbrief van de school van je kinderen lees je net, dat de school te weinig leerlingen heeft om ook volgend schooljaar nog te kunnen bestaan. De kans is groot dat die leuke kleine basisschool wordt gesloten. Je buren, met die tweelingmeisjes van bijna vier, hebben al besloten om dit niet af te wachten en gaan hun kinderen voortaan in de stad naar school brengen.

Flink balen, dus. Die provinciale weg, overigens, is vorig jaar helemaal opgeknapt. Nu een vierbaans-weg, in plaats van tweebaansweg, en de maximum snelheid is verhoogd naar 100 km per uur. Kan ook makkelijk, op zo’n brede nieuwe weg. Het aantal auto’s, en vooral het aandeel vrachtverkeer, is enorm toegenomen, want je kunt nu veel sneller – zonder verkeerslichten – naar de andere kant van de provincie. Lekker in de achtertuin zitten is er dus niet meer bij, want zeker bij zuiden- en zuidwestenwind is het verkeerslawaai ondraaglijk geworden.

Jouw dorp is ‘minder leefbaar’ geworden. We laten dit schijnbaar allemaal gebeuren. Het zijn de gevolgen van de manier waarop wij onze maatschappij al tientallen jaren inrichten. De SP vindt dat deze ontwikkelingen moeten stoppen. Iedereen heeft recht op een leefbare woonomgeving, en de overheid moet er voor zorgen dat deze leefbare woonomgeving er is (en komt!).

De provincie Noord-Holland heeft plannen voor een Leefbaarheidsfonds. Nog wel wat vaag, maar binnenkort zal men komen met een uitgewerkt plan. Er zit alvast € 13 miljoen in het fonds. Dat moet veel meer worden: een ‘beetje’ geluidscherm, bijvoorbeeld, kost al € 3 miljoen.

Tevens heeft Provinciale Staten, met steun van de SP, de gedeputeerden een opdracht gegeven om de leefbaarheid in onze provincie eens goed in kaart te brengen. Wat mij betreft worden onze inwoners daar goed bij betrokken: wat verstaat de inwoner onder ‘leefbaarheid’, en hoe wilt u dat er actie ondernomen wordt om uw woonomgeving leefbaar te houden: waar zouden onze prioriteiten moeten liggen? De SP zal er op aandringen dat de provincie met u in gesprek gaat – de SP-fractie zal dat in elk geval gaan doen.